Ze zijn er toch en het is er nog niet echt (t-shirtjesdag)
Wat een spanning weer in het kikkerlandje NL. Je hoeft het hoofd maar te buigen of je wordt er weer in geslingerd. Geen tijd voor rust of echte reflectie. Niet dat ik daar in geloof. Het is maar hoe de wind nu over het erf verplaatst. Niet iedereen kan en wil er mee omgaan.
Dat uitgesproken monotheïstische geloof dat hoogtij viert in een – der meest gevierde vrijen liefde- stad van de wereld. Parijs. Ver weg van een paradijs der mensheid. Niet iedereen is er gelijk en veilig en kan uitgebreid van heerlijk open leven genieten. We gaan niet terug naar die verlichting. Verlichting lijkt toch een ander woord te zijn en andere betekenis te hebben. Dat is wel duidelijk. Natuurlijk is een demonstratie de opening en uitlaatklep van vele zaken achter ons en voor ons. Waarom op die manier? Wat een halfzachte maatregel is dat eigenlijk!
Wij kunnen er ook wat van! Poetin of Putin of Puuuttikjnschki, wat mensen ook maar op hun vlag schilderden. Hoe vaak moet je herhalen? Meestal is een reclame wel uitgeblust naar een aantal weken. We weten eerder een nieuwe jas aan te meten dan de problemen om ons heen.
T-shirtjesdag
Oh wat ik had ik het willen beschrijven. De eerste echte T-shirtjesdag. Maar ik kon maar niet. Het waait te hard, het was te koud en is te ongrijpbaar. Volgens mij heb ik hem gemist of komt die nog. Mij column over de meest gevierde en meest besproken dag zal er als volgt uit zien. Dat wat ik in gedachten had.
Sorry, natuurlijk, eerst de nieuwe Koning en Koningin. Wat een paar! Wat een interview! Heerlijke open mensen en een heerlijk samenzijn wordt het toch de komende 33 jaar. Als er minder geld komt dan moet ik het personeel wel ontslaan. Abosluut geen druk uitoefenen. Er vliegen immers maar weinig mensen uit bedrijven die hun winst zagen dalen van twee miljard naar achthonderdenvijftig miljoen euro. De grote schoonmaak. Als het aan WA ligt komen we er door. En dat is ook zo. Ik zal hard huilen als ik het Wilhelmus hoor over 33 jaar.
Net zoals mijn opa. Wat een jaren heeft die mee gemaakt en wat een jaren zullen wij meemaken. Geen oorlog met een ander, dat is te hopen, maar veel gevaarlijker, die diep in ons zelf.
Ik zal maar niks zeggen over “Het lied”. Dat is genoeg gedaan. Tot aan wijze mannen die elkaar om de oren slaan met Twitter berichten en als voorbeeld fungeren voor de fans en de devianten.
T-shirtjesdag
Weerman Aandert de Fries, nieuw op de nationale tv, met te hoog opgetrokken kledij, bracht het als volgt:
Goedenavond dames en heren, u ziet een geweldige foto uit het Groningse Warffum, een heerlijke ochtend. Een eitje, wat Groningse kaas en een heerlijke meid op de platte groene akkers. Wakker worden en de lente proeven. In de middag een licht briesje over het mooie zuiden van het land, maar nog steeds last van die kou uit het Noorden. Zondag een verandering! Een open lucht en blauwe stralende hertjes door het bos van de Veluwe. De lente is begonnen.
Hoeveel is zeven maanden winter ongeveer? Tweehonderdtien dagen. Elke dag is er eentje, niet? Hoeveel dagen heeft het geregend en is het echt koud, verkeerd, vervelend geweest? Dat aan een ieder. Maar ik denk dat die er was. De dag, t-shirtjesdag. Of hij is nu echt heel dichtbij hoor. Een t-shirt dag. De rokjes zijn er er op dezelfde tijd. De donkere dagen en kasten en nieuwe mode doorgekomen. Een heerlijke dag. De jeugd spreidt haar vleugels voor de eerste keer. Ouderen doen de lentes van vroeger nog eens over en kunnen de lente van jaren geleden herkennen, proeven, ruiken. Het is hetzelfde en misschien wel meer.
Een heerlijke Italiaanse jongen van een jaar of 26 ligt, samen met zijn vriendin, in het Vondelpark. Een wit t-shirt omlijnd zijn gespierde lichaam. Vanaf zijn bobbel in zijn jeans een klein stukje buik, met streep, zijn t-shirt wit en strak om zijn gespierde lichaam. Naast hem een vrolijke vriendin met een kort kleurend rokje aan. Een lentestel. Daarachter. Een amerikaan met zijn vrouw. Een hele dikke amerikaan met zijn heel dikke vrouw. De man een korte broek tot aan zijn vettige enkels en een T- shirt van de American nogwathess. De vrouw bepakt, geen zin om de Hollandse vrouw maar enigszins te benaderen. Het tafereel wordt mooier door sportende jongens die sportend de zon aanbidden. Heerlijke lichamen die uit de schaduw van de kou zijn gestapt. De bomen geven ons nog geen inkijkje in het bladerrijk. Wij Nederlanders zijn met een paar van die zonnestralen, naar zoveel gemis, al blij met die warmte, dat licht, de energie. Komt u maar. En laat al die lichamen schijnen.