Spreekbeurt
‘Mam, kom eens luisteren naar mijn spreekbeurt. Ik moet die morgen op school voordragen. Kom, nou.’
‘Ja ja, ik kom eraan, jeetje, ik was even bezig, já, kom zeg.’
‘Oké mam, luister. Het gaat ongeveer zo.’
‘Hoi, ik ben Marieke, welkom bij mijn spreekbeurt.
Ik heb het moeilijk. Ik kan moeilijk kiezen. Ik heb het moeilijk om te kiezen wie of wat ik nu weer zal liken of welke emoticon ik moet gebruiken. Ik heb het echt zwaar. Het wordt alleen maar zwaarder. Al dat nieuws. Nieuws van over de hele wereld. Nieuws uit ons land. Nieuws uit mijn stad en nieuws uit de wijk.
Nieuws van mijn vrienden, kennissen en al de doe-app-groepjes waar ik in zit. Het spijt me zeer, maar alle berichten lijken steeds minder waard te worden. Per dag voel ik dat het minder indruk op me maakt. Eerlijk gezegd boeit het me niet meer zo.
Er was een tijd dat ik zoveel mogelijk naar binnen wilde slurpen. Ik likete de een na de andere foto op Facebook en Instagram, snapchat en andere apps. Ik wilde meer, meer en nog meer. Ik vond het fantastisch wat iedereen deed. Dat mensen met zoveel dingen bezig konden zijn is echt ongelofelijk. Ik ging dus zelf ook heel veel posten. De gekste dingen. Jullie weten wel waar ik het over heb, hè?’
‘Maar toen kwam de kanteling. Denk je dat ik kanteling moet gebruiken, misschien te moeilijk woord.’
‘Snappen ze wel, je bent geen dertien meer, zeg. Oh, heel even wachten, ik ben zo weer terug.’
‘Mam, kom nou!’
‘Oké, ga door, ik ben er weer.’
‘De kanteling dus. Mijn hoofd liep vol en ik moest aan zoveel dingen tegelijk denken. Nieuws verzamelen, appjes bijhouden, mailtjes sturen, verslagen maken en noem alles maar op. Op een dag voelde ik het gewoon niet meer. Ik likete de nieuwe poes van tante Gerdie, maar ik voelde er niets meer bij. En toen was het om. Ik zat vol. Vol met ellende, foto’s, likes, emoticons en alle andere dingen. Ik zat zo vol shit en vergat iedereen om me heen.’
‘Dat zou ik dus niet zeggen, Linda.’
‘Oké, ander woord dan. Ik heb opgezocht dat jongeren tot twintig jaar ook burn-out kunnen krijgen. Maar daar gaat het eigenlijk niet over.’
‘Waarom begon je met Marieke?’
‘Omdat het niet over mij gaat.’
‘Over wie dan?’
‘Ik wilde je naam niet noemen, mam!’