kamalbergman.nl Gedicht Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.

Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.

Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.

Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Vanuit een dubbeltongige premisse met zwak gestel,
Blijvend ronddolen, wachtend op nieuw bloed, zonder katalyse.
Opgepikt door vernuftige menners in het huidige bestel.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Vanuit een dubbeltongige premisse met zwak gestel,
Blijvend ronddolen, wachtend op nieuw bloed, zonder katalyse.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Opgepikt door vernuftige menners in het huidige bestel.
Vanuit een dubbeltongige premisse met zwak gestel,
Opgepikt door vernuftige menners in het huidige bestel.
Blijvend ronddolen, wachtend op nieuw bloed, zonder katalyse.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Opgepikt door vernuftige menners in het huidige bestel.
Blijvend ronddolen, wachtend op nieuw bloed, zonder katalyse.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Valse echo’s uit het verleden, onafgebroken in eeuwige reprise.
Blijvend ronddolen,…

Leave a Reply

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Related Post

OoitOoit

10 december 2015 Ooit Als ik ooit de grens verleggen kon, Zo ver en zo hoog als ‘t kan de lat, Van verstand, dat van agressie won. Het regime, vol haat en nijd, op z’n gat.  Bestuurder, die maat bepaalt en mijmert, Over landsgrenzen, rijkdom en zijn macht, Valsheid in geschrifte, van menner naar slijmerd, Waanzin en treurnis, ieders toekomst in de wacht. Dan hoor ik bommen dichtbij klinken,  Wapens recht vooruit, kogels in ‘t rond, Drones, die wijken van label voorzien. Buurman bloedt, kloot vast in de wond, Ik ren uit huis, soldatengespen blinken, De schaamte voorbij en pijn bovendien.  Als ik ooit de grens verleggen kon, Zo diep en zo laag als ‘t kan de lat, Hulp geboden, het vuurpeloton won, Het regime, blind en doof, op z’n gat.   Bestuurder, die grens behoudt en denkt, Over periferie, klimaat en economie, Dat fragiel en dun over elkaar zwenkt, Europees gezicht in een anomalie.  Dan merk ik dat ik iets moet doen. Reageren, op schone hypocrisie, Dat groeit en een samenleving splijt.  Achter ellebogen en schermen zonder visie,