23 februari 2020
Ook al is de druk zo hoog,
De opruiende lat zo laag,
De zin die Buitenhof verboog,
De achilleshiel voelde de zaag,
De premisse, echter, bleef staan,
Als een huis tijdens vier voortrazende stormen,
Die ons land onthutsen, als één doorlopende kraan,
Premissen als omvormende wormen.
Die eindeloos krioelen,
In smerige gangen,
Met deze politiek zal alles verkoelen,
Zal deze retoriek ook normale mensen vangen?
Zoals ik, De Gewone Man,
Die lief en hard kan zijn,
Zodra het kan,
Die verder dan grenzen kijkt,
Zijn bubbel verlaat als het nodig is,
Zonder hoogmoed, zonder schijn.
Die niemand en niks ontwijkt,
Hoop dat het tot een rust komt,
Dat haat uitgaat met stomende sis!
