Ik wist het nog niet, maar dit was de beste interventie die we tot nu toe beleefd hebben. Op die beruchte avond moest de bemiddeling worden uitgevoerd.Vanaf vijf uur die middag dronken we ons stevig in en de gesprekken en onze hersenen maakten overuren. De gesprekken die we voerden liepen flink uiteen. De wereld, het leven en de manier hoe wij daar in staan. Na zes uur lang wijn drinken gaven we ons over aan de ingreep.
In het begin van de avond vocht hij een stevige strijd. Optimaal beschut door clichés en verworvenheden dacht Richard nog te ontsnappen aan zijn overgave. Hij wikkelde opvattingen en meningen om ons heen alsof er niets aan de hand was. De controle lag, zoals vaak, in de handen van Richard. De grens daarvan was wel bereikt. Te vaak en te veel had hij zich uitgelaten over zaken, waarvan de grond, het fundament niet waren onderzocht, in ieder geval niet door hem. De omgeving begon het als een normaliteit te zien en nam er steeds minder aanstoot aan. Hierdoor kon hij zijn gang gaan en steeds meer eisen. Maar wat had hij te eisen als de commune steeds minder van hem ontvangen wilde?
Dit klinkt dramatisch maar dat is het allerminst. Niet voor niets is een mens een vrij dier en mag het vrij bewegen en zeggen wat het wil. Zeggen wat we willen! Ingegoten door een mentaliteit die al eeuwen bestaat. We mogen zeggen en denken en handelen zoals wij dat willen.
Nog steeds denken we van lieve Richard dat hij dat mag. Het is immers vrij. Toch hebben we gemerkt, dat een aantal dagen na onze inmenging in zijn vrijheid, zijn manier van doen een andere wending nam. De eerste dagen schreeuwde hij het uit. Wij waren bastaarden, twee van ons zijn dat, en we konden niets goed doen. We waren sukkels die streefden naar een oneerlijke wereld en de enige manier om de wereld te redden kwam van hem. “Luister nou toch, jullie ratten?” Het liep vrij hoog op. Begrijpelijk.
Niet lang daarna, een dag of drie verder, kwam er rust. We zagen minder berichten op facebook en op twitter was hij gestopt met zenden. Geen enkele simpele verwijzing naar een zeer complex probleem uitte hij meer. Totdat er één bericht binnenkwam.
Wat hebben nu gedaan! Sinds hij zijn nieuwe speeltje, zijn nieuwe Iphone 6, had en door iemand was overtuigd om mee te gaan doen aan de “machine van zienswijzen”, lijkt het spoor dat hij achterlaat aan verwensingen en ongenuanceerde opvattingen, te leiden tot een met modder besmeurd debacle. We wikkelden zijn mobiel en daarmee ook zijn uitlaatklep in een waterdicht folie. In het midden van de pot kwam zijn telefoon te liggen. Daarna deden we onze behoefte, klasse twee, netjes op het folie. Zijn mobiel verdween onder een dikke laag uitwerpselen. Vier creaties. Een volledige willekeur. We hadden goed gegeten. De laatste bedekte het af met een romige saus.
Net voordat hij submeerde kwam al zijn frustratie naar boven en kregen we al zijn innerlijke pijn te horen. Soms ging het door merg en been. ”t Lijkt wel of ik nooit helemaal kan overbrengen wat ik bedoel, jongens. Ik begrijp het gewoon niet. Ik wil het wel begrijpen, maar het is te groot. Het is te veel en alles loopt door elkaar. Ik had nooit verwacht dat mensen zo in elkaar zitten en dat ze zo veel ellende veroorzaken. Ik begrijp niet hoe jullie er mee omgaan en niks doen tegen die verschrikkelijke wandaden die andere mensen plegen. Ik begrijp er echt helemaal niks meer van. Ik dacht echt dat ik het goed deed. Ik reageerde op bijna elk artikel dat tegen mijn gevoel inging. Artikelen waarvan de oneerlijkheid afdroop. Ik voel me belaagd en deels mentaal verkracht door de media en al zijn paradoxale berichtgevingen. Je hebt twee soorten media en de tweede bestaat niet”, riep hij met een rood en door tranen en zout verwrongen gezicht.
Het is niet goed te praten, maar Richard ging door en door en nam het folie met daarin zijn mobiel in zijn mond. Met zijn rechterhand kon hij zelf doorspoelen. Schaamte en smerigheid dwongen hem nog wat langer met zijn gezicht in de pot te blijven hangen en nog een keer door te spoelen. We hoorden dat hij drie keer doortrok om daarna met een wetlook uit de wc te komen en onder de douche te gaan. Na het douchen voegde hij zich weer aan de statafel en mengde zich weer in het gesprek alsof er niets gebeurd was. Het enige wat hij zei, nadat de situatie van vele Syriërs, die gevlucht waren voor het extreme geweld besproken was en onder de statafel was belandt, is: “Bedankt”. Ik vertelde toen over mijn interventie, nadat ik te ver was gegaan en gelukkig bevrijd ben, door een stelletje vakidioten die ik mijn vrienden noem.