Alleen
Mevrouw Helder gaf deze vrijdag duidelijk aan dat er grenzen zijn aan ons zorgsysteem wat betreft toekomstige ouderen. Het lijkt nu nog schipperen tussen meer of minder bouwen – als dat al lukt- en het op peil houden van personeel, minder bureaucratische rompslomp, etc. “We hebben niet de mogelijkheid om de zorg op dezelfde manier te blijven geven.”
Met onder andere innovatieve oplossingen, die natuurlijk in de toekomst meer en meer voor gaan komen, redden wij ons oude lichaam in ons eigen huis met hopelijk hulp van de familie, vrijwilligers en een verdwaalde thuishulp, die voor drieëntwintig euro per uur de echt onaangename lichamelijke en geestelijke perikelen mag gaan oplossen.
Op naar drie komma vier miljoen ouderen rond 2040. Een kwart van de Nederlandse bevolking is dan ouder dan vijfenzestig en rond de een komma zeven miljoen zal dan boven de tachtig jaar zijn. En daar zit aardig wat zorg bij op allerlei fronten. Hoewel veel ouderen gezonder oud worden dan ooit tevoren, nog nooit zoveel ouden van dagen zien wielrennen, lopen, hiken, reizen en sporten, lijkt de hoeveelheid aan zorg flink toe te nemen.
Dat wordt inderdaad een flinke klus. Het lijkt een goed idee voor ouderen om zichzelf goed te gaan organiseren, zoals ze in Helsinki heeft gezien. Want daar lukt het wel! Een mooie commune met mensen die er wonen en ouderen die wat meer zorgvragen. Mooi.
NOS vandaag: “In Den Bosch is een man gevonden die al vijf maanden dood in zijn flatwoning lag.” Op Facebook schrijft de politie dat sprake is van een natuurlijke dood. “Niemand verdient het om zo lang onopgemerkt te blijven.”
Een begrijpelijke gedachte in een land dat echte visie op zorg jaren en jaren vooruit heeft weten te schuiven. Eerst ontmantelde Den Haag de zorg op vele fronten en nu komt er een visie. Schitterende communes met ouderen, volwassenen en jongeren die elkaar helpen en er voor elkaar zijn.
Vijf maanden dood in een flatwoning. Het is niet de eerste keer dat dit soort berichten naar buiten komen. Het is niet de eerste keer dat er honderden reacties onder deze berichten komen. Het is niet de eerste keer dat er boos gereageerd wordt. “Hoe kan het dat wij mensen zolang alleen in hun huis laten liggen, dat wij niks gezien of gehoord hebben?” Soms zit daar echte empathie bij, maar ik zie vooral teleurstelling in wat wij zijn geworden.
Het is juist niet alléén de zorg die aangepakt dient te worden.
