Nieuwe column
Regressie, boze volwassen kinderen
Regressie, mooi woord niet? Regressie als in terugval, als in iets geestelijks opgebouwd hebben, bijvoorbeeld je volwassen leven, en dan terugvallen in eerdere stadia van dat leven of blijven hangen. Pijnlijk als het je gebeurt en als je er echt aan wil werken. Je wil toch niet terugvallen als je iets goeds en stabiels hebt opgebouwd? Als je dat al hebt gedaan in je levensloop!
Volop gekakel na de verkiezingen. Petabytes aan verzonden meningen! Niet alleen gekakel, er lijkt ook opnieuw een nog meer stinkende pot met mensen open te zijn getrokken, die niet zoveel schuwen en vaak en bijna alleen maar onder anonieme accounts dingen de wereld in slingeren. Onzinnige hersenflatussen. Van allerlei allure. Sommigen noemen het “Het Volk”, anderen weer gewone kiezers en apologeten noemen het mensen met vrijheid van meningsuiting. Boze mensen, geagiteerde mensen, onbegrepen mensen van alle kanten. Vaak wat meer te vinden in een bepaalde hoek, maar kom laten wij het gezellig houden en niet zo wijzen naar mensen; anders stemmen “zij” natuurlijk weer niet zoals sommige anderen dat willen. Maar even uit de politiek. De gesprekken over het te schrappen programma van Wilders en het ondoorgrondelijke bijna tot aan Gods eigen wegen af te leggen morele pad van Omtzigt wordt genoeg belicht.
Ik ga, zoals ik vaker tracht te doen, naar onszelf. Dat is lastig en pijnlijk, maar erg nodig. De polarisatie loopt op volle toeren, iig online en op X bijvoorbeeld, goed te volgen, en heeft met de uitkomst van de verkiezingen een enorme stoot voorwaarts gekregen, in vrij negatieve zin.
Nu zijn wij met ons allen wel gewend dat er gescholden wordt op de socials, zoals wij Nederlanders dat goed kunnen, als sinds mensengeheugenis in dit landje; maar de weg is opgebroken voor een nieuw versterkt tandje racisme, haat en onderbuikdrek dat welig tiert en rondgaat. Dit wordt niet gemodereerd, gecontroleerd en dus kan het blijven gaan. Laat ik het eufemistisch zeggen: het is niet echt een goed voorbeeld voor onze kinderen.
Zelfs professoren, maar ook columnisten en andere verspreiders voeden mensen om nog meer aan hun kant van de waarheid te staan. Een waarheid, hoe die er ook maar uitziet, die fragiel is, evolueert en met uiterste zorg mag worden becommentarieerd, met feiten het liefst en passie waar nodig, met enthousiasme mag worden aangevlogen en met respect mag worden tegengesproken van andere kanten. Maar op deze volwassen manier redeneren over belangrijke issues kan op vele plekken niet meer. Dit probleem komt nu langzaamaan steeds meer aan de oppervlakte. Het borrelde immers al jaren. In huizen, aan tafel en nu dus ook op de werkvloer. Van hersenscheetjes naar agressie en soms geweld.
Helaas is er wel enige gradatie waar te nemen. In dit stuk beschreef ik al eens de meer intelligente vorm van het ophitsen van het volk, maar dit hieronder lijkt nu meer en meer voor te komen:
“Pijp je oma, ratten hond.” “Inderdaad. Ik ben meer Nederlander dan jullie die hier meerdere eeuwen voorouders heeft. Zo moeilijk is het niet!” Dit is nu PVV-land, bruintje.” Niet tegen mij gericht, maar dit zijn een aantal antwoorden op mensen, gebruikers van sociale media, die gewoon iets serieus willen aankaarten, over bijvoorbeeld Ter Apel, de verkiezing of meer van zulks. Onderwerpen!
Laat ik het weer mild brengen. Nee, niet heel Nederland is racistisch en nee ook niet als je op een bepaalde politicus hebt gestemd. Het opruimen van de puinhopen van Rutte vergen veel kracht, denkend vermogen en oplossingsgerichtheid binnen een gefragmenteerde samenleving, die elkaars bloed soms wel kan drinken en een mondiale storm aan veranderingen, oorlogen en verschuivende machtsverplaatsing. Spannend.
Deze vorm van elkaar ´bestrijden’ helpt niemand verder. “Pijp je oma” is al zeer verwarrend, maar dat het opgeschreven wordt als argument en verstuurd als tegenargument van iets, maakt het echt bijzonder. Bijzonder sneu. Alsof deze mensen zijn blijven hangen, of dat zij door hun kwaadheid, teleurgesteldheid teruggaan naar een oerkrachtje, dat zij menen te moeten ventileren. Fysieke volwassenen in geestelijke kindervorm, bijna tot aan baby aan toe, die willen toevoegen, meedoen, van nut willen zijn, maar op deze manier blijven traineren. Is het regressie in de persoon zelf of zijn zijn nooit verder gekomen dan deze fase? Zij komen nu in hun nieuwe zienswijze, overtuiging van hun nieuwe vrijheid van meningsuiting wel veel meer aan het licht. Het kan ook gewoon zo zijn, dat zij te dom zijn en dat zij geholpen moeten worden naar een volgend stadium, richting volwassenheid. Niet terugschreeuwen, in ieder geval!
