SMP
Posted on May 19, 2016by Kamal Bergman
(Tramversatie) Een tramgesprek of tramversatie is een mondelinge communicatie tussen ten minste twee personen; in geval van een persoon spreekt men van een monoloog of een toespraak. Een gesprek kan een vrijblijvend of een formeel karakter hebben……. en in trams, bussen, treinen……….
Sado Masochistische Politiek
Ik zat in tram veertien richting Flevopark. Twee jongeren – opgeschoten links – zaten links voor me. De een had warrig haar – ik weet niet of dat komt door zijn gel of dat hij inderdaad de hele nacht door is gegaan en zo de tram in was gestapt – de andere had een kale kop. Ze droegen allebei een overmatige trui en gescheurde broeken met daarin allerlei kleuren verwerkt. Circus in tweemanschap. De conversatie was snedig, oprecht en vol met passie. Zij praatten over de politiek en de opkomende verkiezingen in tweeduizend zeventien. Deze verkiezingen gaan plaatsvinden op vijftien maart, (Meerdere bronnen) mits er verder niets anders tussendoor komt, etc.
‘Wat, dat begrijp ik niet helemaal?’ zei de kale jongen en keek mij en anderen aan op zoek naar medestanders.
‘Ja, dat heb je wel goed gehoord, strategisch, ja.’
‘Hoezo, strategisch, jij en strategisch kiezen, fuck dat.’
‘Ja, dat wordt tijd. Ik ben nog niet zeker van onze partij en je weet wat er van rechts gaat komen.
‘Fuck rechts,’ zijn vocabulaire was nog niet helemaal op niveau, ‘dat ga je niet menen, dus als het wat moeilijker wordt kruip je terug?’
‘Als dat nodig blijkt te zijn, ja, dan wel. Hoezo niet dan?’
‘Omdat je juist vast moet houden, vooral nu!’
‘Waaraan, die idealen van ons en dat gebrabbel, dat een minimale invloed zal hebben, meen je dat echt? Vind je dat het nu goed gaat dan? Waar heb jij gezeten, je leest zeker alleen alles wat links schrijft.’
‘Ja, tuurlijk, jij niet meer dan, ik dacht dat je er nog wel inzat. Ben je daarom weggebleven bij de vergaderingen in Oost?’
‘Dat is een reden, ja.’
Er viel een stilte. De tram reed langs de dam. Een paar honderd toeristen keken naar artiesten op de dam en een paar bij de fallus; ook wel het Nationaal Monument genoemd.
‘Wat een lullig monument,’ zei de warrig hoofdige.
‘Een beetje wat jij aan het worden bent, zeker.’
‘Maak er een grap over of niet, ik ben een beetje klaar met ons.’
‘Hoe kun je klaar zijn met ons?’
‘Omdat ik het niet meer begrijp. Ik begrijp onze partij niet meer, hakkelde hij en ging rechtop zitten, nam zijn hoofd tussen zijn handen en wreef langzaam over zijn gezicht.
‘Ik vind bijna elke partij zo warrig en onduidelijk. Ik weet, bij God, niet meer welke partij waarvoor staat. Er zijn zoveel overlappingen. Zelfs die verdomde PVV heeft dezelfde punten die wij ook hebben.’
‘Dit is zo slap, slap, Rutger, slap, slap-slap-slap, wat ben jij slap. Gadver!’
‘Inderdaad, slap gelul, ja. Ik stap eruit,’ hij gaapte toen hij het zei, keek naar buiten en zwaaide met zijn vingers een aantal gedachten weg.
Ik genoot hiervan, temeer omdat ik bij de vorige verkiezingen anders gestemd heb. Ik vond de opmaat naar de verkiezingen slordig, druk, opdringerig, onduidelijk en vervelend, over de debatten nog niet eens te spreken. Waar of onwaarheden weg liegen! Een dofkleurig circus met veel kraken en scheuren, wat vuil, zoals de broeken van de jongens.
‘Politiek met een tintje SM. Heerlijk, elkaar pijn doen in de arena. Benieuwd naar de nieuwe campagnes.’
‘Je bent gek, joh, ik wist dat je gek was, maar zo erg, dat wist ik nog niet.’
‘Die nieuwe partij misschien, Denk, misschien wordt dat wat!’
‘Denk, denk het niet!’
‘Nee, een leider, een leider,’ stelde hij nu grimmig, ‘jij, als conservatief monster van het links gekrakeel, bent maar tot weinig progressie in staat. Iemand die zegt wat hij doet en doet wat hij zegt, die zoek ik, deze keer. Ben alleen bang deze niet te vinden in DenRenz Haag.