Achluofobie
‘Heleen, ik voel me zo ontzettend schuldig.’
‘Dat hoeft toch niet, jij kon er helemaal niets aan doen. Hij was er en jij, maar niet samen, toch?
‘Ja, maar toch, het is wel mijn ex. Ik had hem wel zien lopen en hij zag mij ook een paar keer. Alsof we op elkaar aan het letten waren. Alsof er nog een klik was. Ik voelde niet veel hoor, maar toch hij was er wel.
‘Dan nog, het was een groot feest in een heel groot pand, met allerlei schimmige doorgangen en kamertjes. Het had gewoon niet gekund, weet je. Je had hem niet de hele tijd in de gaten kunnen houden.’
‘Ik heb net een lange mail van hem gekregen, waarin hij uitlegt hoe het gegaan is en wat het voor hem betekende. Hij wil niet dat ik me schuldig voel. Ik kende zijn probleem, maar dit verwacht je niet. Het is en blijft een heel lieve jongen, dat is het.’
‘Dat is het zeker, ik vond het jammer dat jullie niet meer met elkaar gingen. Wat je over hem vertelde en hoe hij in bed was.’
‘Doe niet zo gek, joh, hier lees dit eerst maar eens.’
Beste Chantal,
Ik weet dat je erg geschrokken bent, nadat je me hebt zien liggen in die kleine opslag op de derde verdieping. Met een aantal jongens, die ik weleens op school had gezien, spraken we over angsten en ik durfde – ik ben te eerlijk – te vertellen over mijn grootste angst. Ik dacht dat het relaxte jongens waren en niet van die feutachtigen, met al hun spelletjes. Kinderen! Ik was nogal specifiek geweest en dat zou ze de drempel over hebben geholpen. Of was het die coke die ze voor mijn neus aan het snuiven waren? In ieder geval, ik werd naar boven geduwd en ze gooiden me in een kamertje waar geen licht aan was. Ze deden de deur dicht. Ik hoorde het slot erop gaan. Ik hoorde een paar seconden later nog een deur open en weer dicht gaan en wat van de bass dat van het feestje kwam. Verder niets.
In het begin lachte ik nog een beetje. Ze zouden direct terugkomen en me hieruit halen. Ik dacht dat ze het wel zouden begrijpen. Een geintje is oké, daar ben ik ook wel van, maar dit was niet leuk meer. Dit duurde wel erg lang en het werd uiteindelijk de langste twee en half uur van mijn leven.
Opeens voelde ik iets door mijn haar gaan. Ik luisterde en hoorde iemand zuchten, of dat dacht ik, van dichtbij. Ik reikte met mijn arm naar voren en voelde niets. Toen begon het pas echt. Ik begon te zweten en mijn linkeroor begon te suizen. Een harde piep! Mijn adem stokte en ik moest en aantal keer kokhalzen om weer adem te kunnen krijgen. Ik dacht aan de angsten van vroeger, het beest waarvoor ik altijd bang was geweest. Ik was nog geen tien minuten onderweg. Ik probeerde houvast te krijgen. Daarna struikelde ik over een emmer, kwam met mijn hoofd tegen een lade van een kast en stond daarna met mijn rug tegen de muur. Die muur waar ik later mijn vingers aan open heb gehaald.
Ik verloor de controle. Ik heb mijn monster van heel dichtbij gezien, Chantal. Voor me, naast me, in me. Mijn rechteroog ben ik kwijt. Ik probeerde achter mijn oogbal te komen, omdat ik dacht dat er iets in mijn oog was gekropen. Mijn broer tikt deze mail nu, omdat ik nog steeds niet kan tikken, de nagels zijn nog niet stevig genoeg terug aangegroeid.
‘Jezus, ik kan niet verder lezen dan dit door. Wat erg.
‘Het ergste dat me bij is gebleven is het moment dat ik de deur opende en aan de linkerkant de lichtknop voelde en hem zag. De angst in zijn gezicht, wat hij brabbelde en overal dat bloed. Ineengekrompen in een hoek. Alsof hij duivel van dichtbij had gezien. Leuk geintje, hè?’