Ik dacht dat het door de wijn kwam. Er was echter totaal iets anders aan de hand. Ik keek en luisterde al een uur of drie naar de EO. Het moest de wijn wel zijn geweest. Ik zag huilende graftakken bij het graf van hun dierbare met naast hun een interviewer – die echt walgelijk aan het wroeten was naar de traan – die zijn uiterste best deed. Verder zappend belandde ik in Nederland zingt of de kerk blaast of iets dergelijks. De tonen van het grote orgel – het kleine mannetje dat daar ergens in de catacomben de toetsen betastte – brachten me in een euforische sfeer. Het leek godverdomme wel alsof ik stoned was. Ik dacht dat het de wijn was. Ik zapte verder.
‘Abraham?’
‘Ja, Jezus, wat is er?’
‘Ik vroeg me af of je ook zo veel van Mo houdt als ik dat doe?’
‘Mo? ‘
‘Ja, Jezus.’
‘Houd jij ook zoveel van Abraham?’
‘In principe wel. Het is een oudere broer van me. Waarom zou ik niet van hem houden?’
‘Dat weet ik niet. Het is daarom dat ik de vraag deponeer. We zitten nu al een uur of drie naar het vuur te staren en de wijn doet ons goed. We lullen over onze verschillen en wat we allemaal wel of niet overeenkomen, maar je hebt helemaal niets gezegd over je verhouding met hem.’
‘Moet dat dan? Ik heb hem zo lang niet meer gesproken. Abraham, denk je dat we dit nú moeten aansnijden? Is dit samenzijn bij het kampvuurtje bedoelt voor een herziening van onze relatie? Je bent zo stil? Wil je nog wat wijn of een koekje?’
‘Jezus?’
‘Ja.’
‘Wat denk jij van onze relatie? Jij bent de middelste. Je kunt toch wel iets zeggen over de hele gang van zaken? We gaan immers al een hele tijd terug.’
‘Ja, wil je me de wijn even aangeven, Mo? Ik heb dorst. Die camera’s in mijn nek helpen ook niet. Welk eiland is dit eigenlijk? Ik vind het maar rot dat we hier met ons drieën zijn neergezet. Jij, Abraham, hebt een stabiele basis. Soms wordt het wat lastig gemaakt voor je. Mo, volgens mij heb jij ook een goede basis. In mijn huis lopen ze allemaal weg. Heb ik iets aan het interieur veranderd? Wat zou er spelen? Wat moet er tussen jullie dan wel niet spelen dat allang bekend is en waar mondjesmaat iets aan gebeurd? Het ettert al een geruime tijd. Maar niets onoverkomelijks toch? Op sommige campings staan jullie zelfs naast elkaar. Jullie eten verdorie vaak uit dezelfde moestuin.’
‘Vind je het niet raar dat we zo naakt samen om dit vuurtje zitten? Mo, jij speelt toch gitaar? Wil je een deuntje spelen?’
‘Zeker. Wel een klassieker hoor. Luister: All the leaves a Brown.’ (Jezus en Abraham zingen op de achtergrond , All the leaves Brown in harmonisch perfectionisme)
‘Stop even,’straalt Jezus zachtjes uit.
‘Wat is er, man?’
‘Vanmiddag vond ik een brief ergens bij het strand. Het lag daar zo open en bloot. Ik had hem nog niet geopend. Dat had ik wel gedaan als ik op het vaste land zou zijn, maar nu dacht ik dat we deze brief en vooral de inhoud daarvan samen moesten delen.’
‘Nou, ik ben benieuwd.’
‘Ik ook wel. Kom maar op. Wie heeft de mooiste stem? Lees hem zelf maar voor, jij kunt dat toch als beste, met die doorleefde stem’.
‘Ok, we will.’
Beste Eilandbewoners,
Nu u naakt voor elkander zit en u vooral open moet zijn is voor u de volgende opdracht bedacht. U allen heeft vele overeenkomsten, die u vaak verkondigt. Echter bleek, nadat u onze inschrijfbrief voor deze live show heeft ingestuurd, dat er ongeveer elf verschillen tussen u drieën aanwezig zijn. Moeilijke verschillen, maar volgens de ratio wel op te lossen verschillen.
Deze verschillen dienen te worden opgelost. Eerder dan dat deze verschillen beslecht zijn komt u niet van dit eiland af. U zult nader tot elkaar moeten komen en dit eiland als blije vrienden, met nog een verschil of twee, moeten verlaten. De camera’s blijven en volgen elke stap die u gaat nemen.
‘Godverdomme zeg, dat is iets.’
‘Jezus, ja!’
De mosterd.