Wie kan ik bellen en of vertellen,
Dat ik niet ben zoals zij?
Dat ik me niet aan moet stellen,
Maar zoals zij, eenvoudig en vrij!
Waar ligt de sleutel naar mijn geluk?
Ergens in een hoek waar ik niet bij kan?
De dag, waarop ik kan zeggen, dat ik hem pluk.
De sleutel, het slot en dan en dan?
Dan pas begint het, het gekonkel en gedraai,
Van vrienden van weleer.
Ooit was het leuk en in een handomdraai,
Verdwenen ze allemaal en dat doet zeer.
Nog verder alleen en achtergelaten,
Dan ik dacht dat ik was.
Dit is het begin,
Opstaan uit verzonken moeras.
Het begin naar iets groots,
Naar iets nieuws en veilig.
Ben niets meer, bijna doods,
Niemand zo groot, niemand is heilig!
Het is maar iets kleins,
Het is echt niet veel.
Ik wil mijn grijns,
Weer terug, na dit gekrakeel.
Mijn vraag aan jullie,
Is om me te beschermen.
Uit de handen van tirannie.
Ik wil stoppen met kermen.
Het is niet zo moeilijk,
Ik ben maar mens,
Niets verfoeilijk,
Bloed, vel en gedachten met één grote wens.
Dat ik kan zijn wie jullie zijn,
Mens en vrij in openheid,
Zonder vorm van schijn,
Met ons allen één, bij de tijd!
Kamal
