Democratie moe

Democratie moe

Democratie moe, dat woord, of deze woorden, hoorde ik in een uitzending van Spraakmakers. Hoewel dit natuurlijk niet de eerste keer is dat deze woorden zijn gebruikt door iemand, viel het mij deze keer meer op dan ooit. In het programma ging het over dictators en autocratieën en hoe die tot stand komen en wat er mee te doen. Of tegen. Democratie moe. Daar waar ik het gevoel heb dat er juist meer en meer mensen meedoen met het feest der democratie zijn er afgelopen decennia talloze mensen die moe zijn geworden van de democratie.

Ik denk niet dat mensen moe zijn of geworden van de democratie. Ik denk dat sommige mensen moe zijn van elkaar. Moe zijn geworden van de ogenschijnlijk onlogische gangen van de democratie. Van het stemmen op partijen en op mensen die velen niet eens meer vertrouwen. Maar meer het wantrouwen naar elkaar toe, het gescheld, getier en ad hominems die de pan uitvliegen. De dagelijks en wekelijkse scheldpartijen op social media, op straat, in de klas en over de schutting. Het eeuwige gelijk aan een kant. Terwijl democratie juist bestaat uit de gratie van verschillende ideeën. Of strijd der ideeën. Die verschillende invalshoeken die wat geslepen kunnen worden tot een geheel, ergens in het midden. De eer om wat te verliezen en te winnen, zodat iedereen even hard vooruit als ook achteruit kan gaan, maar dan wel samen. Echter is dat samen vakkundig gesloopt in de afgelopen decennia. God voor ons allen en alleen voor ons alleen.

Door bekende en wat mindere bekendere oude trucs van slinkse communicatoren van een bepaald oud regime of nieuwe beweging, verspreiden zich donkere wolken verhalen als nooit tevoren. “We verliezen alles, het zal nooit meer hetzelfde worden en we gaan allemaal kapot.” Angstige sferen, zorgen voor slechte beslissingen.

Moe van het valse strijden, moe van de persoonlijke klappen, moe van de stilstand en zelfs achteruitgang die wij daarmee creëren. Die lege hulzen zorgen juist voor moeheid. Alleen strijden om het eigen gelijk, is strijden op een schuine helling die zorgt voor meer vaart achter deze decimering van menselijkheid, samenwerken en lichtelijk verval. Moe van het jachtige bestaan, de snelheid, de prestatiedrang, de eigen bubbels en die van een ander.

Ik denk dat niemand echt moe is van democratie zelf. Ik denk dat het democratisch spel juist weer springlevend is, dat het kracht heeft gekregen en dat het floreert. Het heeft juist laten zien hoe onvolwassen sommigen met dit fantastisch mechanisme omgaan. Dat deze staatsvorm of volksregering, want dat is en blijft het – hoe sommigen ook maar met de macht spelen – het slechtste maar ook het beste naar voren brengt. Maar dan moet je dat beste wel wat meer belichten.