Hart Werken September 7, 2015
Als we allemaal wat vaker aan anderen denken, dan wordt er vanzelf aan ons gedacht.
Hieraan moet ik altijd denken als mijn partner van zijn werk komt. Mijn partner werkt voor een grote zorgaanbieder in Amsterdam Nieuw-West. Deze stichting zorgt dag en nacht voor mensen die hulp behoeven, rehabiliteren/revalideren, begeleiding nodig hebben of niet meer thuis kunnen wonen, door verschillende redenen.
Week in week uit werkt hij met oudere mensen die niet meer alleen thuis kunnen wonen. De meeste van deze mensen zijn boven de tachtig. In zijn geval gaat het om een kleinschalige woonomgeving voor oudere mensen. Ook jongere mensen, die bijvoorbeeld een ongeluk hebben gehad, hebben daar de mogelijkheid om weer op krachten te komen. Op één afdeling zijn ongeveer zes bewoners waarvoor dag en nacht wordt gezorgd. Een hele klus als u dat mij vraagt!
De respectabele leeftijd van de bewoners brengt nogal wat geschiedenis met zich mee. Al aardig wat verhalen heb ik mogen aanhoren. Zo is er een vrouw, die haar kinderen mee moest nemen vanaf het platteland en zich vestigde in Amsterdam. Het verhaal nam me mee langs de Tweede Wereldoorlog, de verzuiling, waarin elke kolom nog een eigen kolom was, langs de jaren zestig, zeventig, tachtig, negentig en het millennium. Decennia, waarin deze mevrouw haar kinderen alleen moest opvoeden en waarin een scheiding nog taboe was. Waar de staat hulp bood waar het nodig was. Jaren waarin mevrouw zich redde zonder bij de pakken neer te gaan zitten. Ik hing aan haar lippen, terwijl we aten.
En nu? Nu zit mevrouw op zeven hoog in een zorgcentrum, waarin een aantal hardwerkende mensen – ik herhaal dit even zodat u weet en begrijpt hoe hard deze mensen werken – waarin hardwerkende mensen uur naar uur, dag na dag voor uw ouders, u en zorgbehoevenden klaar staan. Naar mijn mening krijgen deze mensen niet vaak genoeg de lof die ze verdienen.
De anekdotes, die ik hoor als mijn partner thuis komt, verschillen nog al eens. Van zeer humoristisch, bijna karikaturaal, tot aan zeer verdrietige vertellingen over verloren liefdes, familie die niet meer langs komt, tot aan ziekten die op oudere leeftijd geen onbekende zijn. Het verzorgen van het oude lichaam neemt meer tijd in beslag dan we vaak denken. In een tijd, waarin haast de norm is geworden en er buiten de gebouwen waarin deze mensen wonen, het verkeer, de handel, de drift naar succes en andere vormen van haast voorbij razen, werken de verzorgers, die ook in Nieuw-West wonen. Die elke week naar hun werk gaan met een passie die ongekend is.
Nieuw-West, dat niet het kleinste stadsdeel van Amsterdam is, herbergt veel van deze passievolle mensen, bewoners en verzorgers. Het is onmogelijk aan u uit te leggen, als u niet even de tijd neemt om over deze mensen na te denken, hoeveel zij voor onze samenleving betekenen. Als u even stil kan staan bij de goedheid van verplegers, deze wachters, ambulance medewerkers, therapeuten, doctoren (activiteitenbegeleiders, waar schijnbaar geen geld meer voor is!) en al die anderen die deze hulp bieden. Hulp aan uw vader, moeder, oom, tante, nicht, neef en uw kind. Misschien, als u dit leest, zit er wel iemand naast u, die dit werk doet. Omarm deze persoon dan! Met al uw kracht, want zij zijn diegenen die uw naasten en u verzorgen.
Als we allemaal wat vaker aan anderen denken, dan wordt er vanzelf aan u gedacht.
