Een innige losvasthoudende wegduwende greep
Zodra het echt serieus wordt komen de tegenstanders uit holen en gaten. Van achter muren komen schimmige hoofden naar de eerste echte voorstellingen kijken van een nieuwe beweging die door dorpen en steden gaat. Die langzaam steeds meer komt opdoemen in jouw beeldschermen. Op jouw Tv, jouw laptop en jouw favoriete speeltje, dat je bijna altijd bij je hebt; waarmee je bent vergroeid, waar je bijna waanzinnig van wordt, je telefoon. Dezelfde gezichten met dezelfde boodschap, gevolgd door dezelfde relikes, retweets en deelactiviteiten en door dezelfde type mensen; die hun boodschap gretig delen in de daarvoor bestemde spaces of digital entertainment en own peoples journalism, op zijn goed Nederlands gezegd: social media.
Nieuwe of wat meer sluimerende bewegingen – al langer actief, met activistische achtergrond en daarvoor bestemde redenen, maar nog slaperig of al eens monddood gemaakt of afgepeigerd door een harde vermoeiende strijd voor rechtvaardigheid- van mensen met een bepaalde boodschap. De kern van de boodschap van deze problemen bij verschillende bewegingen, die vaak al decennia eerder in ongeveer dezelfde vorm, soms met anderen namen voorkwamen, is dat hun probleem of issue of pijn goed is aangereikt aan toenmalige bestuur of macht. Maar zoals vaak gebeurde en nu nog steeds vaak voorkomt lijkt deze schreeuw, de boodschap aan dovemans oren gericht of anders niet al te serieus genomen door instanties en instellingen of “de politiek”.
De consequentie daarvan is, is dat bepaalde mechanismes gaan werken. Zoals ik, als leek, kan zien komt dat bij de mens toch vaak weer op hetzelfde neer. Dit mechanisme zelf is niet egoïstisch, het maakt het mechanisme niet uit van welke kant een tegenbeweging komt. Links of rechts of voor mensen die daar niet aan doen, van de flanken van bepaalde grote stromingen: conservatief, progressief en het lieve al te vaak stille midden of verder, dieper naar filosofen of humanisten, liberalisten, socialisten of religieuze stromingen. Apologist of Dionist? Stop de tijd. Het mechanisme komt sowieso in werking.
De innige lostvasthoudende wegduwende greep is mede door, daar komt het cliché weer, social media uitgegroeid tot een monster met de meeste miscommunicerende tentakels die we de afgelopen jaren hebben gezien. Niet alleen zijn bijvoorbeeld BBB, Bij1, Woke, nieuw conservatisme of de beweging onder mannelijke jongeren die meer richting Andrew Tate of Jordan Peterson gaan een beweging, een tegenbeweging, maar des te meer mechanismen om een wereldbeeld te veranderen naar eigen goeddunken. Absoluut een goed iets. Je verzetten tegen de macht, tegen iets wat je wordt afgenomen of beter waarvan je denkt dat het je wordt afgenomen! Voer voor volksmenners. Je organiseren, of dat nou wortels heeft in een oude blueszanger, Woke, wakker worden of wakker worden tegen “giftige vaccins” en het meer wantrouwen van het beleid van de huidige regeringen of instituties. Of het stelsel willen beschermen waarin boeren werken; ook niet echt nieuws onder de zon. In de kern, nobel en zelfs mooi om te zien. Zij staan ergens voor. Zij willen een betere wereld of in veel gevallen niet verliezen wat zij nu al hebben.
Te begrijpen, niet? Maar waarom draait een mechanisme in motie toch vaak zo ver door in haar eigen raderen en verliest het alle zicht op rest van andere mechanismen? Waarom zal altijd alles moeten wijken om die eigen principes erdoorheen te drukken? Waarom schroeft dat nou niet gewoon mooi in elkaar? Welke techneuten verprutsen de boel? Controleverlies over het mechanisme zelf? Is het angst voor de ander, bang om verder weg te raken van eigen veiligheid? Waarom vechten wij elkaar de tent uit in plaats van onze mechanismes goed in elkaar over te laten lopen?
Er wordt zoveel modder gegooid naar elkaars ideeën, er wordt zoveel van de ander gevraagd, er wordt zo krampachtig vastgehouden aan eigen opvattingen, dat de raderen langzaam steeds minder soepel zijn gaan lopen. Sommigen noemen het stilstand, anderen zelfs achteruitgang. De dwingende wijze waarop groepen andere groepen willen zien veranderen verstikt en benauwt. Als een innige lostvasthoudende wegduwende greep, die meer kapot maakt dan het land ooit lief was!
