28m2/72m2
Je mag het eerlijk weten. Ik ben nu elke dag aan het huilen. Ik kan niet meer. Het heeft nu te lang geduurd. De druk, de stress, dat voortdurende draaiende levensrad. Prikkels vanuit alle kanten. Nu, na zes jaar, zit ik op mijn dieptepunt en haal ik alles uit de kast voor mijn zoon. Mijn kereltje van zes. Mijn kaboutertje. Maar en dat moet ik erbij zeggen, is mijn lieve kaboutertje ook een lastpak, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen. Niet dat hij er direct iets aan kan doen; we hebben niet voor niets last van ons ADHD, maar op negentwintig vierkante meter komen de oude muren van dit Amsterdamse pand in De Pijp, de koelkast, twee kamers en geen privacy, veel te weinig ruimte, wel erg dicht naar je toe.
Ik zal eerlijk zijn. Zes jaar geleden werd via een keizersnee mijn zoontje geboren. Nog geen drie weken later reed zijn vader, met vrienden en onder invloed, weg van ons oude appartementje. Lachend, luidsprekend en niet mans genoeg om bij ons te blijven. De alleenstaande moeder, waarvan de vent gewoon weg is gegaan. Dit heeft echt een trauma opgeleverd. Dit doet zo erg pijn. Ik houd mij wel sterk hoor, maar ik heb hier dus elke dag nog last van.
Ik ben boos, teleurgesteld, moe en mijn en zijn ADHD speelt ons echt parten. Zoals velen van jullie al weten kunnen vele ADHD’ers zichzelf niet altijd tot dingen aanzetten of belangrijke zaken afmaken. Dan spreek ik nog niets eens over de rest van de symptomen. In het hoofd wel, maar de uitvoering komt er gewoon niet. Zo kan ik dus wel een mail schrijven, maar niet op enter drukken. Wel de mail, maar niet die laatste zet. Dat klopt. En dat kan de hele dag doorgaan met allerlei dingen, van hot naar her, her naar hot.
Ik kon potverdorie wel eerder hulp vragen. Begeleiding vragen om hulp te kunnen krijgen, maar zelfs daar liep ik vast. Ook mijn ouders die dat konden, maar toch liet ik het gaan. Overmoed, blind voor die hulp, schaamte? Er werden voor een hele periode onvoldoende verbindingen in mijn hoofd gelegd om dat te volbrengen. Er zouden meerder stokken achter meerdere deuren mogen staan voor mensen zoals ik.
Ja, ik wilde hulp. Heel graag. Ik leefde samen op 28m2, een oude keuken, de vloer was niet goed, wc en douche te klein, deuren sloten niet goed en een balkon van niks.
Ik ben op mijn achttiende ingeschreven voor een huis, zodat ik op tijd, stel dat ik een kind zou krijgen, naar een iets groter appartement zou kunnen. Ik wilde in Amsterdam blijven. Gelukkig kreeg ik voorrang na urgentie op een woning na tweeëntwintig jaar. Dit had anders in totaal wel vijfendertig jaar kunnen duren. Een plus voor Amsterdam dat zij met het puntensysteem zijn begonnen. Maar waar ik dacht zomaar voorrang te krijgen had ik het mis. Ook andere gezinnen, met andere problemen kregen voorrang. De wachtlijst op urgentie.
Maar nu na zoveel jaar zit ik dan in een nieuw appartement van tweeënzeventig vierkante meter, voor de duidelijkheid: 72m2. Mijn zoontje moet wennen en gedraagt zich lastig. Begrijpelijk, andere setting en andere situatie. Het andere appartement was oud, versleten, krakkemikkig, eventueel goed voor een student, maar niet voor een alleenstaande moeder met een zoon.
Ik ben moe, elke dag nog boos. Dit gesjeesde land herbergt wel meer mensen die langzaam doordraaien. De wachttijden zijn lang in de zorg. Maar goed, ik kan dus niet meer. Het OKT (Ouder Kind Team) begrepen mij gelukkig en hebben gezorgd dat ik een keuze maakte. Want ik wil, nee ik moest rust krijgen. Ik sta voor de klas en heb nu een ziekmelding moeten doen, zodat ik niet helemaal onderuitga. Mijn zoon mag nu soms naar een pleeggezin. Het vertrouwen in deze optie kwam niet zonder slag of stoot. Ik ben bedrogen door een vent. Vertrouwen om mijn lieve kabouter in het weekend ergens anders te laten slapen was er niet direct. Na negen maanden wel. Gelukkig. Bedankt OKT.
Nu heb ik soms rust en hoop ik op net iets meer. Want zoals de vorige buren ook last hadden van geschreeuw, drukte stress van ons – medicatie duurt een uur om in te werken – kreeg ik dat ook van hem en gaf dat weer terug aan hem, zodat het nog gestrester werd. Dus nu heb ik een nieuw huis na tweeëntwintig jaar, eindelijk ruimte, iets meer rust. Ik begin aan een nieuw hoofdstuk. Ik ben volhardend, ik kom er wel, maar nu ben ik even moe.
Want zoals je misschien nog niet weet: iedereen zit in een achtbaan, maar ik, degene met ADHD, ga wel twintig keer sneller, mijn emotiesregulatie is anders en soms wel honderd keer uitvergroot, versterkt.